De Anne Faberboom

Graag vertel ik op deze plaats over mijn favoriete boom.
De vermissing van en moord op Anne Faber hield het hele land bezig in oktober 2017. Hoe het met de dader in dit drama is afgelopen, weten we inmiddels ook: die zit voor straf 28 jaar binnen en mag daarna nog jarenlang aan zijn behandeling werken, ook achter slot en grendel. 
De culturele broedplaats in Utrecht (Het huis Utrecht) waar Anne aan haar toekomstambitie als zakelijk leider in de culturele sector werkte, riep met sponsorgelden het Anne Faber stipendium voor zakelijk leiders in het leven. Anne’s moeder Elze was een van de juryleden. Die beurs werd in mei 2018 voor het eerst feestelijk uitgereikt door minister van Engelshoven. Elze maakte van die gelegenheid gebruik om na afloop aan de uitgenodigde sponsoren een zaadje uit te reiken van de (waarschijnlijk gewone ?) Esdoorn (Acer pseudoplatanus) die Anne op haar beurt als klein meisje had geplant in de achtertuin van het ouderlijk huis. Laten we de nakomelingen van deze Esdoorn Anne Faber boom noemen. Een mooi idee, toch! Als genodigde kreeg ik ook een zaadje en uit voorzorg vroeg ik er maar gelijk een stuk of vier, wat achteraf geen slecht idee bleek, want er kwam uiteindelijk maar één zaadje op.
Wat doe je vervolgens met het kleine boompje. Je vertroetelt het, je praat ertegen, geeft eten en drinken en een steeds groter potje, maar dan……..Je moet gaan nadenken na over een definitieve plantplaats ergens in de vrije natuur. Míjn gedachten dwaalden onwillekeurig langs de route die haar lichaam tussen de moord en haar vondst heeft afgelegd. Zou daar misschien een plantplek met symbolische waarde te vinden zijn? Jazeker, maar dan moet je wel de hulp inroepen van derden. En die hulp kwam niet, om begrijpelijke redenen. Dan volgt plan B en zoek je maar, enigszins teleurgesteld, naar een plek dichter bij huis. Kan je die ‘kleuter’ ook iets makkelijker wat te drinken geven in een steeds droger wordend Nederland. Gelukkig 

woon ik omringd door parken, dus die (illegale) plek was snel gevonden. 
Echter, juist op dat moment gleed de nieuwsbrief van dit arboretum mijn e-brievenbus binnen. De daarin gestelde vraag naar mijn favoriete boom, wist ik dan ook direct te beantwoorden: ‘mijn’ Anne Faber esdoorn natuurlijk! Zie hier het verhaal. Maar het is nog niet af. Hoe mooi zou het zijn als mijn zoektocht naar die plantplaats eens kon eindigen in een echt arboretum in plaats van op een anoniem plekje ergens in een stadspark! En tot mijn grote vreugde vond het bestuur van dit arboretum mijn boom als gewone esdoorn natuurlijk niet bijzonder, maar als Anne Faber esdoorn wél: mijn boompje, wat uiteindelijk een zilveresdoorn blijkt te zijn (Acer saccharinum), krijgt in het najaar eerst een tijdelijk plekje in het mooie bomenpark. Als de kleuter volwassen wordt, mag hij naar een definitieve plek. Hebben ze naast de kastanje van die ander beroemde Anne (Frank), straks ook een esdoorn die nauw verbonden is aan Anne Faber. Hoe verdrietig de voorgeschiedenis ook is, mijn zoektocht kent een ‘happy ending’!

Kees Berger