De bomen zijn blij
Bij mijn komst in 1997 was bomenman Johan Mullenders geblesseerd. Met zijn arm in een mitella zat hij in de portiersloge. Tussen het openen en sluiten van de poort schreef hij een soort detectiveroman. Iedereen die bij ons werkte had een rol in het boek. Ik was directrice Sylvia Terreskova, dat herinner ik me nog goed. Leuk en onverwacht, dat boek. En een voorbode van wat we verder nog van Johan konden verwachten. Dat was veel, merkte ik in de jaren daarna tijdens de uitvoering van allerlei projecten en evenementen op ons terrein. Maar voor Johan gingen dingen nooit snel genoeg. Steeds kwam hij met nieuwe plannen, nieuwe ideeën. Het werd me langzaam duidelijk: dit is geen man om stil te zitten, zijn creativiteit moet blijven stromen.
Toch wist hij me dit voorjaar opnieuw te verbazen. ‘Lees dit eens’, zei hij, terwijl hij een notitie op mijn bureau legde. Diezelfde avond nog begon ik aan de inleiding. ‘Het arboretum van De Nieuwe Ooster krijgt steeds meer bekendheid. Het onlangs verschenen Amsterdamse bomenboek is daar een mooi voorbeeld van. Ook op Internet wordt bij Wikepedia DNO als voorbeeld genoemd dat een begraafplaats ook als Arboretum kan uitgroeien. De collectie groeit en daarbij het aanzien ook. Allemaal zaken waar ik blij en trots op ben. Via dit stuk wil ik het MT van De Nieuwe Ooster nieuwe ideeën voorleggen om het arboretum meer professionaliteit te geven en daarmee het aanzien en bekendheid (waarde van) te vergroten’.
Nieuwe ideeën genoeg! Meer tijd voor het arboretum. Een jaarlijks budget vanuit De Nieuwe Ooster. Een eigen website waarvan de naam meteen werd gedeponeerd: www.arboretum-denieuweooster.nl. Donateurs, in de vorm van vrienden van het Arboretum. Maandelijkse rondleidingen. En sponsoring, dat leek Johan ook wel wat. Tot slot gaf hij deemoedig toe, dat er wél haken en ogen waren. Want hij snapte ook wel dat er op deze manier meer tijd naar het arboretum zou gaan, dan binnen de formatie van De Nieuwe Ooster de bedoeling was. Dat een eigen website op gespannen voet zou kunnen staan met de al bestaande website. En het ergste probleem zou kunnen zijn dat hij af en toe getemperd zou moeten worden in zijn enthousiasme. Maar, geen nood, hij wist een oplossing. Hij zou één woensdag in de maand in eigen tijd op De Nieuwe Ooster zijn om die dag puur aan het arboretum te wijden.
Zoveel bezieling, ik werd er stil van. Ondertussen vochten tegenstrijdige gevoelens in mijn hoofd om aandacht. Welke werkgever heeft medewerkers die zoveel hart voor de zaak hebben dat ze er hun eigen tijd in willen steken? Maar kunnen we dat aanbod wel aannemen? Als we dat werk belangrijk vinden, dan moeten we het betalen, want anders wreekt zich dat uiteindelijk in de arbeidsverhouding. Maar willen we die financiële keuze nu wel maken? We doen al heel veel voor het park en de bomen. Ik kwam er niet uit.
We bespraken de kwestie in het Managementteam in bijzijn van een ongeduldige Johan. Ik bleek niet de enige met twijfels. Maar tijdens de openhartige discussie vormden zich als vanzelf de contouren van de enige juiste oplossing: de oprichting van een stichting. Waarop Johan na de vergadering onmiddellijk een sprintje trok. Resultaat: de akte is getekend, de website in de lucht, de eerste rondleidingen zijn al achter de rug en Johan is niet meer alleen. Tal van vrijwilligers, donateurs en sponsoren staan inmiddels achter hem. Het is een genoegen al die enthousiaste en betrokken mensen gade te slaan. Namens alle medewerkers van De Nieuwe Ooster wensen we de Stichting Arboretum De Nieuwe Ooster alle succes voor de toekomst. En niet te vergeten namens de bomen! Die zijn ook blij!
Marie-Louise Meuris